Finale verslag

Hier alweer het laatste verslag vanuit Indonesië. Hoewel de universiteit me gevraagd heeft nog een semester te blijven, vlieg ik volgende week terug naar Nederland. Het was een leuk aanbod, maar ik had m’n twijfels en er waren enkele onduidelijkheden, waardoor ik heb besloten niet te blijven. Vandaar dat dit een laatste update zal zijn, onder meer over m’n ‘verplichte’ vakantie naar Maleisië.

Vanwege het verlopen van m’n visum moest ik namelijk het land uit. De eerste bestemming was echter binnen Indonesië, namelijk Jakarta. Online had ik een vlucht Malang-Jakarta geboekt. Voor degenen zonder ervaring met binnenlandse vluchten in Indonesië, het is heel simpel. Nadat je op internet een vlucht gevonden hebt, vul je je naam in, drukt op OK, print het e-ticket en neemt dat mee naar het vliegveld. Op het vliegveld wissel je het e-ticket om voor je boarding pas, schuif je de tas door de scanner en is het wachten tot het vliegtuig komt. En wachten… En wachten… En nog eens wachten… M’n buurjongen zei vooraf dat ik blij moest zijn met een uur vertraging. Het werden er uiteindelijk 3,5 (op een vlucht van ruim een uur). Je paspoort of ID kaart kun je overigens thuis laten, daar wordt bij het boeken en op het vliegveld niet naar gevraagd...

Dan Jakarta. Daar kon ik bij vrienden van Barnt slapen en dat was prima voor elkaar. Verder was ik minder onder de indruk van deze stad met 16 miljoen inwoners. De drukte, vele files, smog en de drukkende hitte maken het een stad waar ik niet zou willen wonen. Heb het een en ander van de stad gezien, o.a. de VOC straat, China Town en de haven (met boten die uit de VOC tijd lijken te stammen). Na 3 dagen Jakarta was het tijd om naar Kuala Lumpur te vliegen.

Daar kwam ik met behulp van een Koreaanse student die naaste me in de bus zat en twee Ghanese Edgar Davids fans terecht in Punta Bintang. Dat is het bruisende gedeelte van de stad waar ik helaas in een wat minder bruisend hotel sliep. Vandaar dat ik besloot de volgende ochtend alweer verder te trekken. In Maleisië kun je prima per bus reizen. Het is goedkoop, de bussen zijn luxe en de wegen zijn vele malen beter dan in Indonesië. De eerste bestemming was een eiland in het noordwesten, Penang, waar ik een hostel vlakbij het strand vond. Op dit strand waren vooral Arabieren te vinden en werden vele watersporten aangeboden (ook de combinatie was aanwezig, vrouwen in boerka’s al parasailend achter een speedboot). Heb hier verder een mooi natuurpark bezocht. Na twee nachten, met weinig slaap omdat het hostel naast strandzicht ook moskeezicht (en gehoor) had, vond ik het tijd om verder te gaan.

De bus bracht me deze keer in zo’n zeven uur naar de oostkust. Onderweg naast veel regenwoud twee moskees gezien. Aangezien ik de enige buitenlander in de bus was, stopten we twee keer zodat de rest van de bus kon bidden. Dat is nog eens een nuttige invulling van de pauzes. Na een overnachting in Kota Bharu ben ik de volgende ochtend naar de Perhentians gegaan. Dit zijn twee erg mooie eilanden, met helder water en witte stranden. Hier vond ik op het kleine eiland een huisje op 5 meter van zee waar het goed vertoeven was. Heb vooral geluierd, gelezen en gezwommen. Maar ook gedoken bij de ‘Temple of the sea’, wat erg mooi was. Mooi koraal, veel fel gekleurde vissen, haaien, roggen en tussen scholen van duizenden gele vissen gezwommen die als een groep heen en weer bewogen. Ook een snorkeltrip gemaakt waarbij we (zes spraakzame Fransozen en ik) verschillende locaties bezochten. Bij de eerste stop leek het water licht te geven, zo mooi azuurblauw was het. Daarna vooral van het onderwaterleven genoten. Onder meer grote schildpadden en vele haaien gezien. Ondanks dat er op het eiland geen zoet water was en m’n huisje slechts enkele uren per dag elektriciteit had, zou ik het hier eventueel wel langer uit hebben kunnen houden. Maar ik moest weer verder… Terug naar Kuala Lumpur.

Met een aantal medereizigers die ik op de Perhantians en in de bus ontmoet had, zijn we daar naar een hostel in China Town gegaan. ’s Avonds al het een en ander van de stad bekeken. De volgende dag samen met ‘mede-Achterhoeker’ Inge de rest van de stad gezien en de Batu caves (grotten met een groot, kitscherig, gouden Boeddha beeld ervoor) bezocht. Was allemaal erg gezellig en Kuala Lumpur is een veel mooiere stad dan Jakarta.

Na dit alles was het tijd voor de vlucht terug naar Malang. Erg veel geluk had ik hierbij niet. De vlucht naar Jakarta was flink vertraagd, waardoor ik de aansluitende vlucht naar Malang miste. Aan het eind van de ochtend kwam ik in Jakarta aan en die dag gingen er geen vluchten meer naar Malang. Vluchten richting Surabaya (dat redelijk in de buurt van Malang ligt) waren allemaal volgeboekt ivm de vakantie in Indonesië. Ook de treintickets waren voor de hele week uitverkocht. Met wat geluk toch een vliegticket kunnen boeken voor de volgende ochtend erg vroeg. Niet naar Malang, maar naar Surabaya. De nacht al lezend onder een palmboom op het vliegveld doorgebracht en m’n best gedaan om niet in slaap te vallen. Dit lukte uiteraard, al moet ik zeggen dat ik in het vliegtuig al sliep voordat de stewardessen hun stukje op voerden. Vanuit Surabaya 3 uur opgevouwen achter in de auto gezeten voordat ik weer thuis in Malang was.

Daar ben ik nu alweer 2 weken. Heb een nieuwe huisgenoot, een Let met wie ik het goed kan vinden. De zaterdag na m’n terugkomst opende de universiteit het nieuwe onderzoekscentrum (dat, schat ik, over 2 maanden daadwerkelijk klaar zal zijn) en was er een ceremonie voor ruim 200 afgestudeerde studenten. Voor beide evenementen werd flink uitgepakt en het eten was erg lekker. Verder weinig bijzonders hier. Voor de universiteit werk ik nu aan een gids voor toekomstige buitenlandse medewerkers. Hiernaast vermaak ik me nog prima met de gebruikelijke dingen als sporten, playstation-en, een fotoshoot hier en daar, af en toe naar de bioscoop en de laatste dagen samen met m’n scooter.

Aankomende week zal het veel van het zelfde, de laatste dingen afronden en daarnaast afscheid nemen zijn. Was een mooie tijd hier en er zijn dan ook zeker dingen die ik ga missen. Het weer, de bergen, de sfeer in de stad, de straat hier, de (lage) prijzen, de vriendelijkheid richting buitenlanders, de mensen die ik heb ontmoet en m’n scooter. Aan de andere kant vind ik het nu ook wel oke om weer naar Nederland te komen. Dat zal ik, als het qua vertraging niet teveel tegenzit, volgende week dan ook maar doen.

Tot in Nederland.