Update...

Het is weer een poosje geleden dat ik van me heb laten horen en ik heb wel weer wat te vertellen.
Zo ben ik inmiddels klaar met het werk voor de universiteit. De laatste weken waren ook meteen de drukste weken. Ik gaf meerdere vakken tegelijk zodat ik me moest haasten om op tijd in de klas te zijn. Vooral de voorbereidingen en het nakijkwerk kosten veel tijd. Toch was het leuk om te doen en de praktijk opdrachten pakten erg goed uit, waardoor het allemaal op een leuke manier afgesloten werd.

Ook buiten het werk om heb ik niet stil gezeten. Zo heb ik regelmatig geholpen bij een nieuw opgezet weeshuis. Ben hiernaast weer meerdere keren naar verschillende stranden geweest. Zo ook op een zaterdag met m’n collega Maria. Onderweg naar het strand ging ze echter met haar scooter onderuit. Omdat er daarna iets uit haar arm leek te steken, hebben we de zaterdagavond bij de dokter en in het ziekenhuis doorgebracht. Vooral het ziekenhuis was “bijzonder”. Op de grote zaal wordt maar weinig onderscheid gemaakt tussen de net binnengebrachte patiënten (voorbeeld, slechts een gordijntje tussen een meisje met een bebloede teen en een man die zwaar aan de beademing lag). De arts die Maria hielp, droeg slippers, een buitenjas – omdat “het koud was in het ziekenhuis” … – en was constant met z’n mobiel bezig (typisch, iedere Indonesiër heeft naast een blackberry nog minimaal een andere mobiel en het eerste moment waarop het onbeleefd is deze daadwerkelijk te gebruiken moet ik nog meemaken). In de röntgenruimte was het al niet veel beter, de deur stond open, evenals een portie noodlesoup. Nadat uiteindelijk bleek dat er niks gebroken was, konden we na een erg lange avond, met de röntgenfoto’s onder de arm, weer naar huis.
Verder ben ik er weer een aantal keer met m’n scooter op uit getrokken richting de verschillende bergen hier in de omgeving. Het uitzicht blijft mooi.. Ook heb ik veel gevoetbald. Naast dat ik me in het Libische team (van mannen met baarden) heb gespeeld, heb ik ook met een Indonesisch team aan een professioneel opgezet zaalvoetbaltoernooi meegedaan. Dus voor de wedstrijd opstellen in een lange rij, publiek groeten, handen schudden, twee scheidsrechters per wedstrijd, kaarten, schorsingen en… spelerspasjes. Het toernooi hebben we helaas niet gewonnen. We werden namelijk uitgeschakeld omdat degene die onze spelerspasjes had de laatste groepswedstrijd niet op kwam dagen. Hoewel ik baalde, verbaast dit me al lang niet meer. Dit soort dingen is al net zo Indonesisch als het te laat komen.

Een aantal weken geleden is een collega getrouwd. Samen met wat andere leraren zijn we in de bus gestapt voor een ritje van vier uur, door een erg mooi omgeving, naar de bruiloft. Hij trouwde namelijk niet bepaald naast de deur. Het zou een traditionele Javaanse bruiloft worden. Dat was het en toen ik z’n outfit zag, was het voor mij al geslaagd. Daar kon het feit dat het verder programma (feliciteren, eten, bedanken) niet langer dan 45 minuten duurde weinig meer aan veranderen. Ook de vier uur in de bus terug niet…

De zoon en kleindochter van Kirsten zijn ook een paar weken op bezoek geweest. Dit was erg gezellig en we hebben een mooie trip gemaakt. We zijn naar de Gili islands geweest, drie kleine eilanden voor de kust van Lombok. Eilanden zonder gemotoriseerd vervoer (maar met paard en wagen over zandpaden) waar stress niet lijkt te bestaan. Het was wel behoorlijk stressen om er te komen. We gingen in een minibusje naar Bali, van waaruit we al een plek op de boot naar de Gili’s gereserveerd hadden. Dit was een aardig strak schema en juist dan zul je zien dat het onderweg niet meezit. De grootste ergernis kwam net na vertrek. Het busje pikt iedereen thuis op en zet je op Bali af waar je maar wilt. Nadat hij ons opgepikt had, reden we naar een donkere nieuwbouwwijk in the middle of nowhere. De meeste huizen daar warennog niet af, of onbewoond. Daar hebben we driekwartier staan wachten voor een donker huis waar duidelijk nog niemand woonde. Totdat de chauffeur er na rustig nog een sigaretje extra gerookt te hebben eindelijk achter kwam dat we in blok B en niet blok D moesten zijn. Typisch…
Nadat we op de minuut af op tijd waren voor ons vervoer naar de boot, kon de vakantie echt beginnen. We zijn naar Gili Meno gegaan, de rustigste van de drie eilanden. Nadat we mooie bungalows gevonden hadden, hebben we de meeste tijd op de (witte) stranden en snorkelend in de (lichtblauwe) zee doorgebracht. Erg prettig dus.

Inmiddels is iedereen vertrokken en schrijf ik dit verhaaltje vanuit een verder leeg huis. Mijn visum verloopt over een week, dus moet ik het land uit. Morgen ga ik voor een aantal dagen naar Jakarta, om van daaruit door te reizen naar Kuala Lumpur, Maleisië. Daar wil ik het een en ander gaan bekijken voordat ik weer terug ga naar Indonesië. Ik zal hier nog een aantal weken blijven voordat ik weer terug ga naar Nederland.

Een goede vakantie en tot de volgende keer!