De eerste maand...

Hallo,

Hier weer een berichtje over wat ik de laatste tijd heb meegemaakt. Vond het leuk om jullie reacties/mails te lezen, hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat!

In het vorige bericht vertelde ik dat we met de leraren naar Batu zouden gaan om daar het curriculum te evalueren. Nou, dat hebben we gedaan. Rond 12 uur ’s middags kwamen we aan op plaats van bestemming, een erg mooi bungalowpark in de bergen, waar de lunch al klaar stond. Na de lunch en de twee uur om te ontspannen (in het zwembad), begon de vergadering om 3 uur. Omdat er nog 3x wat gegeten moest worden, eindigde de vergadering ’s avonds pas na 10 uur. De verplichtingen de volgende ochtend waren voor de drie buitenlanders alleen het ontbijt en de lunch. Bij de vergadering waren we niet nodig, dat was wel even slikken en moest maar verwerkt worden in het zwembad. Het tripje heeft zeker niet tot een verbeterd curriculum geleid, toch vond ik het persoonlijk wel de moeite waard...
Terug op de universiteit ben ik de laatste weken vooral voor de marketingafdeling bezig geweest. Heb het aanmeldingsproces voor nieuwe studenten geanalyseerd en verbetervoorstellen gepresenteerd. Dit zal ook ingevoerd gaan worden. Zelf zal ik me nu steeds meer gaan richten op het lesgeven. Hoeveel, wanneer en welke lessen ik ga geven, staat na vele veranderingen eindelijk vast. Over twee weken begint het lesgeven voor mij. De workshop/cursus over lesgeven is al wel begonnen. Omdat ik m’n week maandags om 8 uur liever niet zo begin, zit ik nu in de middaggroep met allemaal Chinezen (leraren mandarijn) die nauwelijks Engels spreken. De groepsopdracht van gisteren was dan ook één groot feest…
Twee weken geleden hield de universiteit open huis, waarvoor allerlei mensen uitgenodigd waren. Hierbij heb ik een boeddhistische monnik ontmoet. Nadat ik m’n scooter gekregen had, ben ik vorige week zondag (met Kirsten, m’n Deense huisgenote achterop) naar de boeddhistische tempel gereden. Dit is ongeveer een half uur buiten de stad en er wonen daar ongeveer 60 monniken en 30 nonnen (iemand van het andere geslacht aanraken is overigens verboden!). Kantasiri, de monnik die bij het open huis was, heeft ons en een Russische collega (Maria) rondgeleid en over het leven daar verteld. De monniken leven volgens tien regels. Zo staan ze elke dag om 4 uur op om te mediteren en te bidden, gevolgd door het ontbijt om 6 uur. Om 11 uur is er de lunch en na 12 uur mogen ze niet meer eten. Niet echt iets om jaloers op te zijn, maar wel erg interessant om wat meer over het leven van deze monniken te weten te komen.

Ook voetbal ik hier veel, zo’n drie avonden in de week. Naast zelfs spelen heb ik ook een competitiewedstrijd bezocht. Indonesië heeft meer dan 240 miljoen inwoners, de kans dat je precies tegenover een Indonesisch international woont, is dan niet heel groot. De kans dat het wel zo is én dat hij in Nederland geboren en getogen is, is al niet veel groter. Toch blijkt het te kunnen (er woont trouwens nog een Nederlands gezin in de straat). Z’n familie was twee weken over uit Nederland en samen zijn we naar Surabaya geweest om daar een uitwedstrijd van hem te bezoeken. Onderweg vertelde ze me al dat de club daar de meest fanatieke supporters van Indonesië heeft. En dan niet fanatiek in de positieve zin van het woord… Het eerste dat me in Surabaya opviel waren de kleine huisjes aan beide kanten vlak langs het spoor en langs een vervuilde rivier. Begin toch steeds meer van de armoede te zien, hoewel ze hier ook wel erg veel overbodige baantjes lijken te creëren om werkloosheid te voorkomen.
In het stadion aangekomen zat de sfeer er al goed in. Onder aanvoering van hun leider (in een rok) bewoog de groene zee van supporters aan de overzijde zich al zingend als één geheel van links naar rechts etc. Was leuk om te zien! Minder leuk werd het toen onze buurman er achter kwam dat wij (als een van de heel heel weinigen) uit Malang kwamen. Hij liet even merken zeker wel open te staan voor een knokpartijtje en al snel had de rest van de tribune meer aandacht voor ons dan voor de wedstrijd. Nadat de politie ons andere plekken gewezen had, konden we weer naar de wedstrijd kijken, die nog zo’n drie keer stilgelegd zou worden omdat supporters flessen met water naar de wissels en grensrechter gooiden. Het niveau van de wedstrijd was niet heel hoog en het eindigde dan ook zoals het begonnen was, 0-0… Nadat we even naar de spelers beneden geweest waren, moesten we nog ruim een uur wachten voordat we het stadion (veilig) konden verlaten. Dat was dus weer een bijzondere ervaring. Trouwens, voor al jullie vitesse-supporters die zich afvragen waar M’Bamba toch gebleven is? Juist ja, die speelt hier.

Er is verder genoeg te doen, helemaal nu ik dus een scooter heb. Zo ben ik lid van een zweterige macho fitnessclub, waar de spiegels om jezelf te bewonderen belangrijker lijken dan de ouderwetse apparaten. Wat ik doe in de schaarse momenten dat ik daar niet ben? Bijvoorbeeld PES (voetbal computerspel) wat je op veel plaatsen in de stad kunt spelen, naar een soort van eetcafé gaan met veels te harde muziek (dat schijnt hier uitgaan te zijn), ergens op de hoek van de straat schaken met Indonesische mannetjes of zwemmen in het prima zwembad hier bij de universiteit. Ook heb ik meegedaan aan een kookwedstrijd (een verdienstelijke 3e plek achter twee Chinese duo’s in de foe yong hai competitie), ben ik een aantal dagen ziek geweest (toeval? begon de dag na de kookcompetitie..), naar een bruiloft geweest, heb ik veel berichten voorbij zien komen over hoe koud het wel niet was bij jullie, met een kleurenfoto genomen tijdens een debat de voorpagina van een Oost-Javaanse krant gehaald en ben ik voor 75 cent naar de kapper geweest en heb ik het vervolgens zelf toch maar even bijgewerkt. Zo houd ik mezelf dus wel bezig... Trouwens, of het nou koken, schaken, boodschappen doen, voetballen of naar de kapper gaan is, overal wordt je hier als blanke ‘mister’ aangestaard. Ook buiten het lokaal moet ik me dus bewust zijn van m’n voorbeeldrol als leraar (een van de wijze lessen van de workshop).

Welja, dit lijkt me wel weer genoeg. Uiteraard zal ik er even wat foto’s opzetten (de laatste foto’s van voordat ik m’n camera heb laten vallen, heb inmiddels een nieuwe moeten kopen). Tot de volgende keer.

De groeten!!