De eerste maand...
Door: bas
Blijf op de hoogte en volg Bas
28 Februari 2012 | Indonesië, Malang
Hallo,
Hier weer een berichtje over wat ik de laatste tijd heb meegemaakt. Vond het leuk om jullie reacties/mails te lezen, hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat!
In het vorige bericht vertelde ik dat we met de leraren naar Batu zouden gaan om daar het curriculum te evalueren. Nou, dat hebben we gedaan. Rond 12 uur ’s middags kwamen we aan op plaats van bestemming, een erg mooi bungalowpark in de bergen, waar de lunch al klaar stond. Na de lunch en de twee uur om te ontspannen (in het zwembad), begon de vergadering om 3 uur. Omdat er nog 3x wat gegeten moest worden, eindigde de vergadering ’s avonds pas na 10 uur. De verplichtingen de volgende ochtend waren voor de drie buitenlanders alleen het ontbijt en de lunch. Bij de vergadering waren we niet nodig, dat was wel even slikken en moest maar verwerkt worden in het zwembad. Het tripje heeft zeker niet tot een verbeterd curriculum geleid, toch vond ik het persoonlijk wel de moeite waard...
Terug op de universiteit ben ik de laatste weken vooral voor de marketingafdeling bezig geweest. Heb het aanmeldingsproces voor nieuwe studenten geanalyseerd en verbetervoorstellen gepresenteerd. Dit zal ook ingevoerd gaan worden. Zelf zal ik me nu steeds meer gaan richten op het lesgeven. Hoeveel, wanneer en welke lessen ik ga geven, staat na vele veranderingen eindelijk vast. Over twee weken begint het lesgeven voor mij. De workshop/cursus over lesgeven is al wel begonnen. Omdat ik m’n week maandags om 8 uur liever niet zo begin, zit ik nu in de middaggroep met allemaal Chinezen (leraren mandarijn) die nauwelijks Engels spreken. De groepsopdracht van gisteren was dan ook één groot feest…
Twee weken geleden hield de universiteit open huis, waarvoor allerlei mensen uitgenodigd waren. Hierbij heb ik een boeddhistische monnik ontmoet. Nadat ik m’n scooter gekregen had, ben ik vorige week zondag (met Kirsten, m’n Deense huisgenote achterop) naar de boeddhistische tempel gereden. Dit is ongeveer een half uur buiten de stad en er wonen daar ongeveer 60 monniken en 30 nonnen (iemand van het andere geslacht aanraken is overigens verboden!). Kantasiri, de monnik die bij het open huis was, heeft ons en een Russische collega (Maria) rondgeleid en over het leven daar verteld. De monniken leven volgens tien regels. Zo staan ze elke dag om 4 uur op om te mediteren en te bidden, gevolgd door het ontbijt om 6 uur. Om 11 uur is er de lunch en na 12 uur mogen ze niet meer eten. Niet echt iets om jaloers op te zijn, maar wel erg interessant om wat meer over het leven van deze monniken te weten te komen.
Ook voetbal ik hier veel, zo’n drie avonden in de week. Naast zelfs spelen heb ik ook een competitiewedstrijd bezocht. Indonesië heeft meer dan 240 miljoen inwoners, de kans dat je precies tegenover een Indonesisch international woont, is dan niet heel groot. De kans dat het wel zo is én dat hij in Nederland geboren en getogen is, is al niet veel groter. Toch blijkt het te kunnen (er woont trouwens nog een Nederlands gezin in de straat). Z’n familie was twee weken over uit Nederland en samen zijn we naar Surabaya geweest om daar een uitwedstrijd van hem te bezoeken. Onderweg vertelde ze me al dat de club daar de meest fanatieke supporters van Indonesië heeft. En dan niet fanatiek in de positieve zin van het woord… Het eerste dat me in Surabaya opviel waren de kleine huisjes aan beide kanten vlak langs het spoor en langs een vervuilde rivier. Begin toch steeds meer van de armoede te zien, hoewel ze hier ook wel erg veel overbodige baantjes lijken te creëren om werkloosheid te voorkomen.
In het stadion aangekomen zat de sfeer er al goed in. Onder aanvoering van hun leider (in een rok) bewoog de groene zee van supporters aan de overzijde zich al zingend als één geheel van links naar rechts etc. Was leuk om te zien! Minder leuk werd het toen onze buurman er achter kwam dat wij (als een van de heel heel weinigen) uit Malang kwamen. Hij liet even merken zeker wel open te staan voor een knokpartijtje en al snel had de rest van de tribune meer aandacht voor ons dan voor de wedstrijd. Nadat de politie ons andere plekken gewezen had, konden we weer naar de wedstrijd kijken, die nog zo’n drie keer stilgelegd zou worden omdat supporters flessen met water naar de wissels en grensrechter gooiden. Het niveau van de wedstrijd was niet heel hoog en het eindigde dan ook zoals het begonnen was, 0-0… Nadat we even naar de spelers beneden geweest waren, moesten we nog ruim een uur wachten voordat we het stadion (veilig) konden verlaten. Dat was dus weer een bijzondere ervaring. Trouwens, voor al jullie vitesse-supporters die zich afvragen waar M’Bamba toch gebleven is? Juist ja, die speelt hier.
Er is verder genoeg te doen, helemaal nu ik dus een scooter heb. Zo ben ik lid van een zweterige macho fitnessclub, waar de spiegels om jezelf te bewonderen belangrijker lijken dan de ouderwetse apparaten. Wat ik doe in de schaarse momenten dat ik daar niet ben? Bijvoorbeeld PES (voetbal computerspel) wat je op veel plaatsen in de stad kunt spelen, naar een soort van eetcafé gaan met veels te harde muziek (dat schijnt hier uitgaan te zijn), ergens op de hoek van de straat schaken met Indonesische mannetjes of zwemmen in het prima zwembad hier bij de universiteit. Ook heb ik meegedaan aan een kookwedstrijd (een verdienstelijke 3e plek achter twee Chinese duo’s in de foe yong hai competitie), ben ik een aantal dagen ziek geweest (toeval? begon de dag na de kookcompetitie..), naar een bruiloft geweest, heb ik veel berichten voorbij zien komen over hoe koud het wel niet was bij jullie, met een kleurenfoto genomen tijdens een debat de voorpagina van een Oost-Javaanse krant gehaald en ben ik voor 75 cent naar de kapper geweest en heb ik het vervolgens zelf toch maar even bijgewerkt. Zo houd ik mezelf dus wel bezig... Trouwens, of het nou koken, schaken, boodschappen doen, voetballen of naar de kapper gaan is, overal wordt je hier als blanke ‘mister’ aangestaard. Ook buiten het lokaal moet ik me dus bewust zijn van m’n voorbeeldrol als leraar (een van de wijze lessen van de workshop).
Welja, dit lijkt me wel weer genoeg. Uiteraard zal ik er even wat foto’s opzetten (de laatste foto’s van voordat ik m’n camera heb laten vallen, heb inmiddels een nieuwe moeten kopen). Tot de volgende keer.
De groeten!!
Hier weer een berichtje over wat ik de laatste tijd heb meegemaakt. Vond het leuk om jullie reacties/mails te lezen, hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat!
In het vorige bericht vertelde ik dat we met de leraren naar Batu zouden gaan om daar het curriculum te evalueren. Nou, dat hebben we gedaan. Rond 12 uur ’s middags kwamen we aan op plaats van bestemming, een erg mooi bungalowpark in de bergen, waar de lunch al klaar stond. Na de lunch en de twee uur om te ontspannen (in het zwembad), begon de vergadering om 3 uur. Omdat er nog 3x wat gegeten moest worden, eindigde de vergadering ’s avonds pas na 10 uur. De verplichtingen de volgende ochtend waren voor de drie buitenlanders alleen het ontbijt en de lunch. Bij de vergadering waren we niet nodig, dat was wel even slikken en moest maar verwerkt worden in het zwembad. Het tripje heeft zeker niet tot een verbeterd curriculum geleid, toch vond ik het persoonlijk wel de moeite waard...
Terug op de universiteit ben ik de laatste weken vooral voor de marketingafdeling bezig geweest. Heb het aanmeldingsproces voor nieuwe studenten geanalyseerd en verbetervoorstellen gepresenteerd. Dit zal ook ingevoerd gaan worden. Zelf zal ik me nu steeds meer gaan richten op het lesgeven. Hoeveel, wanneer en welke lessen ik ga geven, staat na vele veranderingen eindelijk vast. Over twee weken begint het lesgeven voor mij. De workshop/cursus over lesgeven is al wel begonnen. Omdat ik m’n week maandags om 8 uur liever niet zo begin, zit ik nu in de middaggroep met allemaal Chinezen (leraren mandarijn) die nauwelijks Engels spreken. De groepsopdracht van gisteren was dan ook één groot feest…
Twee weken geleden hield de universiteit open huis, waarvoor allerlei mensen uitgenodigd waren. Hierbij heb ik een boeddhistische monnik ontmoet. Nadat ik m’n scooter gekregen had, ben ik vorige week zondag (met Kirsten, m’n Deense huisgenote achterop) naar de boeddhistische tempel gereden. Dit is ongeveer een half uur buiten de stad en er wonen daar ongeveer 60 monniken en 30 nonnen (iemand van het andere geslacht aanraken is overigens verboden!). Kantasiri, de monnik die bij het open huis was, heeft ons en een Russische collega (Maria) rondgeleid en over het leven daar verteld. De monniken leven volgens tien regels. Zo staan ze elke dag om 4 uur op om te mediteren en te bidden, gevolgd door het ontbijt om 6 uur. Om 11 uur is er de lunch en na 12 uur mogen ze niet meer eten. Niet echt iets om jaloers op te zijn, maar wel erg interessant om wat meer over het leven van deze monniken te weten te komen.
Ook voetbal ik hier veel, zo’n drie avonden in de week. Naast zelfs spelen heb ik ook een competitiewedstrijd bezocht. Indonesië heeft meer dan 240 miljoen inwoners, de kans dat je precies tegenover een Indonesisch international woont, is dan niet heel groot. De kans dat het wel zo is én dat hij in Nederland geboren en getogen is, is al niet veel groter. Toch blijkt het te kunnen (er woont trouwens nog een Nederlands gezin in de straat). Z’n familie was twee weken over uit Nederland en samen zijn we naar Surabaya geweest om daar een uitwedstrijd van hem te bezoeken. Onderweg vertelde ze me al dat de club daar de meest fanatieke supporters van Indonesië heeft. En dan niet fanatiek in de positieve zin van het woord… Het eerste dat me in Surabaya opviel waren de kleine huisjes aan beide kanten vlak langs het spoor en langs een vervuilde rivier. Begin toch steeds meer van de armoede te zien, hoewel ze hier ook wel erg veel overbodige baantjes lijken te creëren om werkloosheid te voorkomen.
In het stadion aangekomen zat de sfeer er al goed in. Onder aanvoering van hun leider (in een rok) bewoog de groene zee van supporters aan de overzijde zich al zingend als één geheel van links naar rechts etc. Was leuk om te zien! Minder leuk werd het toen onze buurman er achter kwam dat wij (als een van de heel heel weinigen) uit Malang kwamen. Hij liet even merken zeker wel open te staan voor een knokpartijtje en al snel had de rest van de tribune meer aandacht voor ons dan voor de wedstrijd. Nadat de politie ons andere plekken gewezen had, konden we weer naar de wedstrijd kijken, die nog zo’n drie keer stilgelegd zou worden omdat supporters flessen met water naar de wissels en grensrechter gooiden. Het niveau van de wedstrijd was niet heel hoog en het eindigde dan ook zoals het begonnen was, 0-0… Nadat we even naar de spelers beneden geweest waren, moesten we nog ruim een uur wachten voordat we het stadion (veilig) konden verlaten. Dat was dus weer een bijzondere ervaring. Trouwens, voor al jullie vitesse-supporters die zich afvragen waar M’Bamba toch gebleven is? Juist ja, die speelt hier.
Er is verder genoeg te doen, helemaal nu ik dus een scooter heb. Zo ben ik lid van een zweterige macho fitnessclub, waar de spiegels om jezelf te bewonderen belangrijker lijken dan de ouderwetse apparaten. Wat ik doe in de schaarse momenten dat ik daar niet ben? Bijvoorbeeld PES (voetbal computerspel) wat je op veel plaatsen in de stad kunt spelen, naar een soort van eetcafé gaan met veels te harde muziek (dat schijnt hier uitgaan te zijn), ergens op de hoek van de straat schaken met Indonesische mannetjes of zwemmen in het prima zwembad hier bij de universiteit. Ook heb ik meegedaan aan een kookwedstrijd (een verdienstelijke 3e plek achter twee Chinese duo’s in de foe yong hai competitie), ben ik een aantal dagen ziek geweest (toeval? begon de dag na de kookcompetitie..), naar een bruiloft geweest, heb ik veel berichten voorbij zien komen over hoe koud het wel niet was bij jullie, met een kleurenfoto genomen tijdens een debat de voorpagina van een Oost-Javaanse krant gehaald en ben ik voor 75 cent naar de kapper geweest en heb ik het vervolgens zelf toch maar even bijgewerkt. Zo houd ik mezelf dus wel bezig... Trouwens, of het nou koken, schaken, boodschappen doen, voetballen of naar de kapper gaan is, overal wordt je hier als blanke ‘mister’ aangestaard. Ook buiten het lokaal moet ik me dus bewust zijn van m’n voorbeeldrol als leraar (een van de wijze lessen van de workshop).
Welja, dit lijkt me wel weer genoeg. Uiteraard zal ik er even wat foto’s opzetten (de laatste foto’s van voordat ik m’n camera heb laten vallen, heb inmiddels een nieuwe moeten kopen). Tot de volgende keer.
De groeten!!
-
28 Februari 2012 - 13:36
Sil:
Hey Bas,
Het wordt alleen maar mooier geloof ik. Je leert in ieder geval van alles, dus je zult ook wel als een echte "Mister" terug komen. ;) Veel plezier nog!
Sil -
28 Februari 2012 - 17:20
Judith:
Haa Bas! Goed toeven daar zeg! Klinkt allemaal erg leuk en ziet er goed uit! Leuk om te lezen: ) Veel plezier weer voor de komende tijd en alvast veel succes met het lesgeven! Liefss -
28 Februari 2012 - 17:26
Monique:
hee die Bas,
Is wel te zien dat je het daar naar je zin hebt. Blij dat die boeddhistische tempel jouw niks lijkt. Wel leuk om te zien.
Scheur niet te hard met je scooter maar kijk al uit naar nog meer mooie foto's. Geniet er vooral van en succes met je leerlingen. Liefs -
28 Februari 2012 - 20:14
Jasper:
Hee Bas,
Mooi verhaal jongen! Zo te zien vermaak je je daar wel. Succes binnenkort met lesgeven! -
28 Februari 2012 - 21:25
Paulien:
dag Bas, wat leuk om weer wat van je te lezen, en wat een leuke foto met die boedist, wat bijzonder allemaal. en dan tref je ook nog Nederlanders. wij zijn echt wel veel te vroeg geboren, dat had ik ook wel allemaal mee willen maken, maar gelukkig deel je he met ons zodat we hier ook een beetje mee mogen genieten. vele groetjes van jow buren. liefs
-
29 Februari 2012 - 12:53
Verie:
Hallo Bas het evalueren van het curriculum ga ik hier in in Doetinchem ook zo invoeren. Lijkt mij wel wat. Fijn dat het goed met je gaat en dat je veel ziet . Geniet er van. -
29 Februari 2012 - 12:53
Verie:
Hallo Bas het evalueren van het curriculum ga ik hier in in Doetinchem ook zo invoeren. Lijkt mij wel wat. Fijn dat het goed met je gaat en dat je veel ziet . Geniet er van. -
29 Februari 2012 - 14:45
Koen Knufing:
Bas,
Met bewondering heb ik wederom je reisverslag gelezen en vind het leuk te horen dat jij als blanke, niet islamitische leraar een voorbeeldfunctie gaat uitvoeren binnen dit dominante etnische bolwerk. Mag hopen dat je leerlingen minder agressief zijn dan de voetbalsupporters! Desalniettemin wens ik je nog veel succes, plezier en wijsheid en hoop je, niet als bekeerde monnik, terug te zien!!
Groet Koen -
02 Maart 2012 - 15:44
Maikel:
Om die blankie 'mister' maar tevreden te houden geven ze je zomaar een 3e plek met de kookwedstrijd... daar trap je toch niet in? Die privileges van een zwembad zijn meer de moeite waard! En ik snap dat jij die spiegels in het sportcentrum liever ontwijkt, goede keus ; ) Monnik zal je niet worden gezien de nachtelijke rituelen! Vermakelijk verslag Bassie, ga zo door!
Tot de volgende keer! -
02 Maart 2012 - 15:59
Ronald Staring:
ik wist wel dat je karakter had; je bent die klap van het missen van de vergadering goed te boven gekomen.
Veel plezier mister -
02 Maart 2012 - 17:16
André En Wilma:
Hallo Bas
Blanke mister heeft het goed voor me kaar en wat die voetbal wedstrijd betreft niet laten merken dat je bang bent zeg je maar dat Paul Wopereis je oom is.(werkt altijd ) Bas hou je haaks we blijven je verhalen lezen . Groeten uit Lichtenvoorde André en Wilma -
02 Maart 2012 - 18:30
Carlien:
Hoi Bas, leuk om je verhalen te lezen! veel plezier groetjes carlien en ook van Martijn -
05 Maart 2012 - 18:39
Carmen, Joost, Suus:
Hey Bas,
Wat leuk om te jouw verhalen te lezen. Zo weten we een beetje wat je daar allemaal uitspookt. Heel veel plezier nog met alles wat je gaat doen.
Groetjes van ons -
15 Maart 2012 - 10:05
Pim:
Goed bezig Bas. Mooi verhaal! Maargoed dat je in dat stadion niet in het bezit was van agressiviteitsader. Dan had je er zeker een klap op kunnen verwachten.
Gr Pim -
17 Maart 2012 - 13:17
Huub En Yvonne:
Hoi Bas! We zijn bezig met het plannen van de familiedag. Na het zien van jouw foto's zitten we er over te denken om van locatie te veranderen! Als alles lukt kun je 12 mei je kookkunsten gaan botvieren op ca. 45 blanke rolmodellen. Wedden dat die Indonesiers zich de ogen uitkijken! Dus ruil die scooter maar vast tegen een dubbeldekkerbus met open dak. Slaapplaatsen regelen wij wel! Tot gauw, mazzelkont. -
23 Maart 2012 - 08:59
Jaap En Marja:
Hoi Bas,
Een paar meter stof om ons heen en een beetje mediteren is weer eens wat anders als fietsen op de familiedag.
Wel in de buurt van dat zwembad, Bas!
Maar volgens mij ben je nu ongeveer begonnen met les geven.
Nog niets gehoord via SBS 6 shownieuws!!
Maar volgens mij heb je het er goed naar je zin al gaat het er soms iets anders toe.
Groetjes van ons allemaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
