Maand nummero 2

Hallo. Hier weer een update over het wel en wee in Indonesië, waar het lesgeven inmiddels is begonnen, het regenseizoen over is (zo lijkt het althans) en ik weer een aantal tripjes heb gemaakt.

Om met het werk te beginnen; heb er nu drie weken lesgeven opzitten. En het bevalt goed. Er zijn wel wat duidelijke cultuur- en niveauverschillen in vergelijking met Nederland. Zoals de studenten de Indonesische cultuur zelf beschrijven in een opdracht die ik ze gegeven heb, Indonesiërs komen vaak te laat, zijn verlegen om vragen te stellen/beantwoorden en knikken vaak van ja, maar bedoelen eigenlijk nee. Over het algemeen zijn ze niet erg goed in de praktijkopgaven die ik ze geef, maar hier ben ik het wel mee eens. Al verandert de houding nu al steeds meer, dat is wel leuk om te merken. Toch is het niveau niet te vergelijken met het niveau op een universiteit in Nederland (ook niet qua Engels trouwens). En qua organisatie en communicatie kan er binnen de universiteit ook nog wel een en ander verbeterd worden. Misschien dat wij buitenlanders daar nog wat aan bij kunnen dragen. De Indonesische (vaste) leraren hebben in ieder geval het volle vertrouwen in me, er heeft er namelijk nog niet een gevraagd hoe het gaat en of ik misschien wat advies nodig heb…

Met het voorbereiden van de lessen en het werk voor de marketing afdeling ben ik wel aardig druk. Dit mag natuurlijk niet ten koste gaan van leuke uitstapjes. Zo ben ik bijvoorbeeld samen met drie andere buitenlandse leraren naar een theeplantage (inclusief fabriek(je)) geweest. Een plantage op ruim een uur rijden van Malang, gelegen in de bergen, in een erg mooie omgeving. Toen we aankwamen was het erg mistig, maar tijdens de rondleiding klaarde het op. Toen konden we zien hoe groot de plantage was (zo’n 700 hectare schat ik).
Ook ben ik wezen raften. De rivier was vrij wild, mede doordat het veel geregend had. Zo kwamen we onderweg langs (deels) overstroomde straten en dorpen. Ondanks de wilde rivier hoefden we ons over de veiligheid tijdens het raften geen zorgen te maken. Er was namelijk meer begeleiding dan dat er toeristen waren. Onderweg kwamen we ondermeer langs een mooie waterval en een grot met vleermuizen. Het was een mooie tocht, het had alleen best wat langer mogen duren…
Na het raften (op zaterdag) zijn we doorgereden naar ‘national park Bromo’. Dit is een natuurgebied met een aantal vulkanen, waaronder de Bromo. ’s Avonds om 9 uur kwamen we op de plaats van bestemming aan, waar we een huisje huurden. Na minder dan drie uurtjes slaap ging de wekker om 1:45 en begonnen we om 2 uur aan een stevige wandeling. Doel was de zonsopgang zien vanaf het uitzichtpunt boven op de berg. Na een (steile!) beklimming kwamen we een kwartier voor de zonsopkomst op het uitzichtpunt aan. Perfecte timing dus! We hadden geluk dat het onbewolkt was en we een erg mooie zonsopkomst te zien kregen met uitzicht op een hele rits vulkanen. Nadat we aan alle fotoverplichtingen met de ‘locals’ voldaan hadden, konden we aan de afdaling beginnen. Na de (steile!) afdaling - na een poos nog vervelender dan het klimmen - en een vlak stuk volgde de beklimming van de vulkaan Bromo. Hierna weer terug naar het huisje gelopen, waar we om 11 uur aankwamen. De hele wandeling was in een erg mooie omgeving en de spierpijn en verbrande kop zeker waard. Het had alleen best wat korter mogen duren…

Om een mooie omgeving te zien hoef ik hier helemaal niet ver te rijden. Onze wijk, “mountain area”, ligt in het hoogste gedeelte, aan de rand van de stad. We hebben een binnendoorweggetje ‘ontdekt’ (zo noem je het volgens mij als iemand een binnendoorweg weet en die aan je laat zien..), waardoor je binnen drie minuten in een groene, bergachtige omgeving bent. Een rustig weggetje leidt dan via een aantal dorpjes en langs vele rijst- en allerlei groentevelden steeds hoger de bergen in. Uiteindelijk gaat het over in een erg slecht kasseienpad dat alleen gebruikt wordt door boeren op hun brommers die naar de velden op de steile berghellingen gaan. En soms dus door nieuwsgierige buitenlanders, op de top is er namelijk een erg mooi uitzicht op de gehele stad.
Die stad waar we op uitkeken ken ik nu al steeds beter. Verdwalen is nog steeds geen probleem, maar de belangrijkste dingen weet ik wel te vinden. Mijn rijstijl begint al aardig op de Indonesische stijl te lijken. Zo heb ik vorige week m’n eerste Ferrari ingehaald. Heb inmiddels al twee scooters versleten en de vorige verhuurder was er niet heel blij mee dat ik opzegde. Gevolg: de volgende morgen stonden er twee (boze) jongens die extra geld wilden op de stoep, voor een discussie van ruim een uur. En dat in m’n zwembroekie terwijl ik o zo graag naar het werk wilde.
Hoewel ik sinds de vertrouwensboost na de kookwedstrijd steeds vaker zelf kook, heb ik ook een aantal restaurantjes waar ik vaker kom. Zo ook een Chinees tentje hier in de buurt. Naast het goede eten is het een zo mogelijk nog beter voorbeeld van efficiënt banen creëren. Het restaurantje heeft namelijk zeven (vierpersoons)tafeltjes en dat runnen ze met slechts elf man personeel in de keuken, plus iemand in het restaurant die de financiën afhandelt. Zullen vast een aantal vrijwilligers tussen zitten, want een goed bord eten plus drinken kost nog geen 2 euro…

Ook heb ik een fotoshoot gehad, voor een modeontwerper. Twee weken van te voren moest ik al wat foto’s opsturen, zodat de kleding goed bij mij/m’n gezicht zou passen (zie de foto’s om te zien hoe bijpassend de kleding wel niet was). Was wel leuk om te doen, het eerste uur dan. De shoot was samen met een model en duurde in totaal drie uur om twee verschillende outfits te showen. Lachen op de foto’s hoort hier niet en naast allerlei poses uit bruidsblaadjes moesten we o.a. als poppen poseren. Ben er dan ook niet heel zeker van of de verkoopcijfers nu opeens omhoog zullen schieten.
Graag wil ik nog even vermelden dat ik inmiddels ook twee voetbalwedstrijden heb bezocht waar de sfeer op de tribune wél goed was. Vooral de wedstrijd waar beide teams uit Malang tegen elkaar speelden was weer een hele belevenis. De politie hoefde dit keer niet op de tribune in te grijpen, maar op het veld. Na een levendige wedstrijd (1-0 eindstand), met onder meer 2 gemiste penalty’s en meerdere opstootjes, ontspoorde het na het laatste fluitsignaal. Volgens het verliezende team kwam dit eindsignaal namelijk te vroeg, waarop alle spelers achter de scheidsrechter aangingen. Deze moest onder politiebegeleiding de tunnel in, evenals de vierde man die lastig werd gevallen door de complete staf en wisselspelers. Ik begin te vermoeden dat dit soort dingen erbij horen als compensatie voor het niet zo hoge niveau. Valt wat voor te zeggen…

Verder heb ik niet heel veel te melden. Of het moet zijn dat ik over twee uurtjes op vakantie ga naar Bali. Maar misschien dat ik daar beter de volgende keer over kan vertellen…

Tot de volgende keer! De groeten.