Een aardbeving en meer..

Een aardbeving en meer..

Hallo eenieder,

Hier weer een nieuw bericht, met deze keer onder andere de kracht van moeder aarde en van vechtende negers…

Aardbevingen zijn in Honduras errug zeldzaam, ze vinden hier bijna nooit plaats. Toevallig afgelopen week wel, rond half 3 in de nacht van woensdag op donderdag. Hierdoor heb ik nu net zoveel aardbevingen meegemaakt als bijvoorbeeld collega’s van een jaar of 30. Met een kracht van 7.1 op de schaal van Richter is het de zwaarste aardbeving die hier ooit heeft plaats gevonden. Natuurlijk was deze buitenlander ter plekke om er verslag van te doen!

Door de eerste schokken schrok ik wakker, maakte m’n kamergenoot Roy wakker en we haasten ons om in de deuropening te gaan staan. Net op tijd! Ongeveer twee seconden later viel de kast om, op mijn bed en knapte het raam waar Roy onder sliep kapot. Alles schudde en we voelden ons alles behalve veilig. Mensen schreeuwden, honden blaften (wanneer niet) en we hoorden van alles vallen. De aardbeving duurde zo’n 30 seconden en na de beving hebben we de nacht op straat doorgebracht, waar we opgeschrikt werden door meerdere naschokken. Ravage en paniek alom.

Ik kan me voorstellen dat jullie denken dat het zo ongeveer gegaan is. Dat is niet zo, het ging meer zo: Midden in de nacht werd ik wakker en echt alles was aan het schudden, hierbij klonk er een gevaarlijk geluid (nee, geen blaffende honden). Ondanks dit had ik, uiteraard door het vroege tijdstip, nog niet echt door wat aan de hand was. Roy wel, maar tot een beter idee dan maar gewoon in bed te blijven liggen kwamen we niet. Toen de aardbeving voorbij was, moesten we van de familie naar buiten. Stonden we even later dus op een donkere straat (stroom was uitgevallen), net als de rest van de buurt. Toen er na een half uur geen naschokken geweest waren, zijn we maar weer gaan slapen. Die nacht zijn er nog wel naschokken geweest, maar daar ben ik doorheen geslapen. Ik was overigens niet de enige die niet helemaal door had wat er gebeurde, de vader van de familie dacht dat er een inbreker probeerde binnen te komen en stond de deur dicht te houden.

In het huis was er eigenlijk geen schade, maar aan de rand van de stad is er een brug ingestort en in winkels en bij andere bedrijven was er schade. Hoe en wat weet ik niet precies, in de krant stond dat er ook mensen zijn overleden en er gewonden waren. Het is maar goed dat het ’s nachts heeft plaats gevonden, overdag was de ravage denk ik veel groter geweest. Hierna hebben we een dag of 4 geen internet gehad, vandaar dat ik deze keer niet aan mijn wekelijkse verhaal toegekomen ben. Er zijn de afgelopen week wel naschokken geweest, ook vandaag nog, maar deze waren niet erg gevaarlijk.

Verder heb ik de laatste tijd veel mooie dingen gedaan hier, met als hoogtepunt een trip naar de watervallen van Pulhapenzak, op een uur rijden van San Pedro Sula. We hebben een tocht gemaakt om uiteindelijk in een grot achter de waterval te komen. Deze tocht was echt de moeite waard, om achter de watervallen te komen moesten we over rotsen klimmen, van rotsen in het water springen en door het water lopen en zwemmen. Hoe dichter we bij de waterval kwamen, hoe minder we zagen door het opspattende water (het water valt 44 meter naar beneden). Later nog een keer terug gegaan en toen kwamen we jongetje tegen die ons naar een andere grot bracht. Was echt mooi. Het mooiste wat we tot nu toe hier gedaan hebben.

Ook ben ik wezen stappen (dat is hier gelukkig veel dansen), naar de bioscoop geweest, veel gekaart, gekart, hard gelopen, hardgelopen, Spaans geleerd, winkels bezocht en bokstraining gehad. Kortom, dingen die ik in Nederland ook veel doe. De bokstraining is wel mooi. Via via hadden we een telefoonnummer gekregen van een leraar die we maar eens moesten bellen als we zouden willen boksen. Ik kon natuurlijk niet wachten om te bellen en dus hebben we deze week een afspraak gemaakt. Daar aangekomen bleek de trainer een voormalig Midden-Amerikaans kampioen kickbocksen te zijn (hij is nu rond de 30 denk ik) en een van zijn pupilletjes die aan het trainen was, is de Hondurees kampioen boksen. Wel mooi om tussen deze 50 cents wat aan de conditie te doen. Ze zijn overigens erg aardig, kan me niet voorstellen dat je snel ruzie met ze hebt. En na een paar weken 2 keer per trainen, hoef ik me helemaal nergens meer onveilig te voelen in deze criminele stad!

Op het werk wordt het inmiddels de hoogste tijd om met de promotie te beginnen. Hele dagen achter de computer zitten te koekeloeren is niet echt bevorderlijk voor m’n humeur. Hoop volgende week dan ook echt met de promotie te beginnen. Gelukkig heb ik af ten toe tijdens het werken wat tijd vrij kunnen maken om uit eten te gaan (bv. lunch van 12 tot 3) en om met collega’s de CL finale te kijken.

Net als Nederland speelt Honduras zaterdag (VS) en woensdag (El Salvador) kwalificatiewedstrijden voor het WK en woensdag gaan we naar het stadion. Gisteren (vrijdag) tijdens het uit eten liep het personeel al in voetbalshirts rond en hingen er overal versieringen in de kleuren van Honduras, dus ik verwacht dat het een groots spektakel gaat worden!

Hierover later meer! Doe het rustig aan.. De groeten!

(De foto's volgen binnenkort)