De eerste lootjes..

Op de een of andere manier kreeg ik de indruk dat sommigen van jullie het tijd vonden voor een nieuw verhaal, hier is het dan…

Na ongeveer een maand in San Pedro Sula begin ik al aardig gewend te raken aan alle rare dingen hier. Zo verbazen het verkeer en de gewapende bewakers bij alle winkels me eigenlijk al niet meer. In het grootste gedeelte van de stad ben ik inmiddels wel geweest en ik heb me nergens onveilig gevoeld op straat. De straten zelf zijn overigens wel onveilig, grote open putten op de stoep van een van de drukste straten, het kan allemaal hier. Het is wel zo dat ik, omdat ik net iets minder bruin ben dan de Hondurezen, op straat en in winkels vrij veel aangestaard word.

Het is hier naast warm, zo’n 35 graden met een erg hoge luchtvochtigheid waardoor de gevoelstemperatuur zo’n 10 graden hoger ligt, ook erg lawaaiig. Vanaf 7 uur ’s ochtends rijden er fruitverkopers met paard en wagen door de straat, heel ouderwets zou je denken, maar ze hebben flink geïnvesteerd in hun megafoons, waarmee ze met gemak de hele buurt wakker schreeuwen. Uitslapen is er dus niet bij. Ook zijn er echt de hele dag door honden aan het blaffen (het enige voordeel is dat ze dan als goed is niet bijten) en is de buurjongen nogal muzikaal. Hij speelt blokfluit en doet dit het liefst zo laat mogelijk in de avond (en inderdaad, hij heeft in het leger gezeten!).

Met deze temperaturen is zwemmen geen straf. Zo zijn we inmiddels twee keer wezen zwemmen bij familie van het gastgezin, zij wonen in het rijke gedeelte van de stad en hebben (dus) een zwembad in de tuin. We zijn door de buurt gelopen en hebben een paar huizen gezien die niet zouden misstaan in de Godfried Bomansstraat. De wijk grenst aan een rivier en langs deze rivier is een krottenwijk gebouwd. We hoefden alleen maar een grasveldje door te lopen om bij deze krottenwijk te komen. Als je dan naar links kijkt zie je enorme huizen met grote muren en hekken er omheen, als je naar rechts kijkt zie je krakkemikkige hutjes gemaakt van golfplaten. Dat geeft wel een beetje aan hoe het hier is, het schijnt dat de meeste mensen in de rijke buurt ook niet op een eerlijke manier aan hun geld gekomen zijn. Ze zijn bijvoorbeeld door drugshandel of door contacten met de corrupte regering aan hun centen gekomen.

De verschillen tussen arm en rijk blijken wel uit meer dingen, zo zijn er hier enorme, luxe, overdekte winkelcentra, maar onderweg daar naar toe kom je bij alle stoplichten bedelaars tegen. We waren laatst ’s avonds bij een tankstation waar enorme pick ups rondreden, maar waar ook aan drugs verslaafde jongetjes lagen te slapen (alsof dat niet erg genoeg is, was er een vrouw zo vriendelijk hun zakken te rollen). Je kansen worden hier voor een groot gedeelte bij geboorte al bepaald en ik vraag me af of dit ooit beter zal worden…

De natuur in dit land is erg mooi, er is hier van alles te zien, mooie kusten, tropisch regenwoud, bergen, natuurparken en veel diersoorten. Maar om nou te zeggen dat de Hondurezen er zuinig op zijn… Ze gooien hun pruttel namelijk echt overal neer. In de stad langs de weg ligt allemaal afval en langs de weg naar en op het strand zelf was dit ook het geval. Ondanks dit is het land nog vele malen mooier dan Nederland. Er zijn hier publieke stranden en privé stranden, wij zijn naar een privé strand gegaan, want op een publiek strand lig je niet alleen tussen veel meer mensen, maar ook tussen het afval. Over dit privéstrand verder geen klachten, de palmbomen stonden er netjes bij en het water was voorverwarmd tot een graadje of 25.

Vorige week zijn we hier naar straatraces geweest. Deze waren legaal, want er was politie bij aanwezig, veilig dus? Neen. Er waren niks geen hekken en omdat iedereen bang was ook maar iets te missen, stond het publiek zowat midden op straat. Dit in combinatie met de rijstijl van de ‘coureurs’ maakt dat het niet echt (of echt niet) veilig is. Die gasten rijden namelijk als ware manjaks, zelfs na een ongeluk wanneer ze het eigenlijk rustig aan zouden moeten doen. De ambulance moest er dan ook drie keer op uit (ook hier wilden toeschouwers niks van missen), maar wonder boven wonder heeft iedereen het overleefd.

Verder zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest. De bovenste vier teams van de nationale competitie strijden in play offs om de titel. In deze stad spelen twee clubs, deze zijn als tweede en derde geëindigd in de competitie en moesten dus tegen elkaar. Er deden een paar aardige spelers mee in deze fysieke wedstrijd en ook het publiek was (zoals verwacht) bloedfanatiek. ‘Mijn team’ verloor met 3-1 en is inmiddels uitgeschakeld. Wat betreft voetbal blijft het niet alleen bij kijken, zelf voetballen we ook zo’n twee avonden in de week. We zijn hier nu met vier Nederlanders bij het gastgezin en opereren als een geoliede ‘naranja mechanica’.

Gister zijn we met de school waar we Spaanse les hebben gehad naar de Maya ruïnes in Copan geweest. Om 5 uur ’s ochtends zijn we al vertrokken en om 10 uur ’s avonds waren we er weer, maar het was de moeite waard. De rit er naar toe was al mooi, door de bergen en door kleine dorpjes en de ruïnes zelf waren ook mooi om te zien. Niet onaardig wat ze zolang geleden allemaal al konden bouwen.

Tot nu toe klinkt het misschien als een vakantie, maar wat ik hier vooral doe is werken, hard werken. Om 8 uur Hondurese tijd word ik door een collega opgehaald (Nederlandse tijd is dit tussen kwart voor en kwart over 9). Vervolgens zit ik ’s ochtends op kantoor om aan mijn opdracht te werken en gaan we ’s middags meestal naar winkels waar producten van het bedrijf verkocht worden. Ik ben dan medeverantwoordelijk voor de controle of deze producten wel recht en met het logo naar voren in de schappen staan. Ik wil niet opscheppen, maar na een inwerkperiode van inmiddels 3 weken gaat het me al aardig af. Bij deze verantwoordelijkheid horen gelukkig ook privileges, zo heb ik bedrijfskleding, een mobiel (net geen iphone), een eigen sleutel van de wc en een nieuwe bureaustoel gekregen. Verder zijn de collega’s erg aardig, al verlopen de gesprekken niet altijd even soepel, zij spreken geen Engels en mijn Spaans is ook nog verre van perfect.

Voordat ik hierheen ging, had ik via e-mail contact gehad met mijn begeleider bij het bedrijf (althans, ik dacht dat hij mijn begeleider was) en dus dacht ik te weten wat ik hier moest doen. Op mijn eerste dag bij het bedrijf kwam ik er echter achter dat ze iets anders van me willen. Ze willen dat ik twee van hun producten ga promoten, om deze bekender te krijgen bij de consumenten. Het ene product is een light-drankje zonder suiker en calorieën, het andere product is voer voor de door mij geliefde viervoeters. Van te voren onderzoeken wat de beste manier is om dit te doen kennen ze niet, ze beginnen en dan zien ze wel hoe het loopt. Tot nu toe doen ze trouwens helemaal niet aan marketing, zal wel niet belangrijk genoeg zijn. Het zal jullie vast niet verbazen dat de organisatie op veel punten verbeterd kan worden. Tot nu toe krijg ik echter nog niet echt de indruk dat ze ook willen veranderen, maar of dit klopt.. daarover later meer..!

Ik hoop dat in Nederland ook alles goed is en binnenkort zal ik jullie wel weer op de hoogte brengen van mijn avonturen hier! De groeten!